Promieniotwórczy Uran w Wiśle w Krakowie - opisany jako Uranin

Uraninit – minerał promieniotwórczy z gromady tlenków. Należy do
minerałów rzadkich. Nazwa pochodzi od składnika uranu. Badania tego
minerału doprowadziły Marię Skłodowską-Curie do odkrycia polonu i radu,
za co otrzymała w 1911 r. drugą Nagrodę Nobla.
Charakterystyka
Właściwości
Rzadko tworzy kryształy. Najczęściej występuje w skupieniach ziemistych,
proszkowych (czerń uranowa), ziarnistych, naciekowych (smółka uranowa,
blenda smolista). Jest izostrukturalny z thorianitem i cerianitem.
Niekiedy tworzy pseudomorfozy po innych minerałach, także drewnie,
kościach, bakteriach. Jest kruchy i nieprzezroczysty.
Skład chemiczny
Zawiera głównie dwutlenek uranu (UO2)[1]. Skład chemiczny charakteryzuje
się znacznymi wahaniami spowodowanymi różnym stopniem utleniania tego
minerału, a także dużymi domieszkami innych pierwiastków takich jak:
żelazo, krzem, wapń, magnez, cyrkon, argon, hel, azot, miedź, tantal,
wolfram, tytan, rad, wanad, kobalt, ołów, cer, niob, tor, aktyn i polon.
Silnie radioaktywny[2]. W strefie wietrzenia łatwo ulega przeobrażeniom,
przechodząc w różne wtórne minerały uranu zabarwione na żółto,
pomarańczowo, zielono.
Odmiany uraninitu
    broggeryt[3]
    klevit[4][5]
Występowanie
Stanowi składnik pegmatytów, i żył hydrotermalnych, skał osadowych.
Miejsca występowania: Kanada – okolice Wielkiego Jeziora Niedźwiedziego,
USA – Teksas, Kolorado, Karolina PN, Australia – Terytorium Północne,
Demokratyczna Republika Konga – prowincja Katanga[2], RPA, Francja,
Włochy, Czechy, Norwegia.
W Polsce występuje na Dolnym Śląsku; w okolicach Kowar, w okolicach
Ogorzelca, w Miedziance, Kletnie.
--