Prezydent Trump ma siniaki na dłoni, ponieważ nieustannie pracuje i ściska dłonie przez całe dnie – dodała Leavitt, cyto

"Prezydent Trump ma siniaki na dłoni, ponieważ nieustannie pracuje i
ściska dłonie przez całe dnie – dodała Leavitt, cytowana przez NBC News.
    Ukraińskie marzenie ma szansę się spełnić. To może być przełom.
"Ważne dla Europy"
To nie jest pierwszy raz, gdy na dłoniach Trumpa dostrzeżono siniaka.
Internauci zwrócili na nie uwagę również w grudniu 2024 r. Sam prezydent
— mimo zapewnień — nie udostępnił jeszcze opinii publicznej
szczegółowych raportów dotyczących swojego stanu zdrowia.
===
Przyczyną siniaków nie jest ściskanie dłoni cały dzień,
ale hemofilia, czy niska krzepliwośc krwi.
Donald jest wiekowy, ale hemofilia atakuje w różnym wieku.
Powinien zmienić dietę.
--
Hemofilia - przyczyny, objawy, leczenie
Lek. Kornel Gajewski
Co to jest hemofilia i jakie są jej przyczyny?
Hemofilia to genetyczna choroba krwi zaliczana do grupy osoczowych skaz
krwotocznych. Istotą choroby jest wrodzony brak lub niedobór czynników
krzepnięcia krwi. Jeśli naczynie krwionośne (żyła, tętnica, kapilara)
zostanie uszkodzone u zdrowej osoby, elementy krwi, płytki (trombocyty)
oraz czynniki krzepnięcia, tworzą skrzep i zapobiegają przedłużonemu
krwawieniu. U osób z hemofilią ze względu na brak lub niedobór czynników
krzepnięcia tworzenie się skrzepu jest utrudnione, dlatego
dochodzi do wydłużenia czasu krwawienia (zewnętrznego, np. z nosa, lub
wewnętrznego, np. do stawów).
W zależności, jakiego czynnika brakuje, wyróżnia się hemofilię A
(niedobór czynnika VIII), hemofilię B (niedobór czynnika IX) lub
hemofilię C (niedobór czynnika XI).
Dalsza część artykułu pod materiałem video
Ads by
Przeczytaj także: W jaki sposób krzepnie krew?
Hemofilia jest chorobą genetyczną, dziedziczoną recesywnie i związaną z
płcią. Geny, których dotyczy mutacja, związane są z chromosomem X.
Oznacza to, że chorują tylko mężczyźni, kobiety zaś są bezobjawowymi
nosicielkami. W przypadku hemofilii C dziedziczenie jest inne, chorują
zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Jest to jednak bardzo rzadki rodzaj
hemofilii.
W 2/3 przypadków hemofilii występuje typowy wywiad rodzinny. Pozostała
1/3 to sporadyczne zachorowania z powodu nowej mutacji u osoby bez
obciążeń rodzinnych.
Przeczytaj także: Krwawienie z nosa
Jak często występuje hemofilia?
Hemofilia A występuje w Polsce z częstością 7/100 tys. osób i jest
najczęstszym typem hemofilii. Hemofilia B występuje tylko u 1/100 tys.
osób, a hemofilia C dużo rzadziej.
Wyróżnia się 3 stopnie ciężkości hemofilii w zależności od stężenia
czynników krzepnięcia:
    hemofilia łagodna, w której stężenie czynnika VIII lub IX wynosi
powyżej 5% normy
    hemofilia umiarkowana, w której stężenie czynnika VIII lub IX wynosi
1–5% normy
    hemofilia ciężka (stanowi około 50% przypadków hemofilii), w której
stężenie czynnika VIII lub IX jest mniejsze niż 1%.
Jak się objawia hemofilia?
Hemofilia A oraz B mają podobny obraz kliniczny. Nasilenie objawów
zależy od stopnia niedoboru czynnika krzepnięcia. Pierwsze objawy mogą
pojawiać się od najwcześniejszego dzieciństwa, ale zazwyczaj występują
po raz pierwszy między 1. a 2. rokiem życia.
Głównym objawem hemofilii jest krwawienie. Może ono pojawić się w każdym
miejscu ciała, może być widoczne (zewnętrzne) lub niewidoczne
(wewnętrzne, do jam ciała). Krwawienie u chorych na hemofilię może
wystąpić po urazie (w hemofilii umiarkowanej lub łagodnej) albo bez
istotnej przyczyny – samoistne (najczęściej w hemofilii ciężkiej).
Zazwyczaj krwawienia są zlokalizowane w stawach i mięśniach.
Hemofilia krwawienie z nosa
Często występujące krwawienia z nosa mogą być jednym z objawów
hemofilii.
Chory na hemofilię, u którego wystąpiło krwawienie do stawu, może
odczuwać ból, ciepło i mrowienie zajętego stawu, widoczny też jest
obrzęk stawu, a sam staw ma ograniczoną ruchomość. Najczęściej występują
krwawienia do dużych stawów (kolanowych, łokciowych, skokowych). W
wyniku częstych krwawień dostawowych dochodzi do ich uszkodzenia,
usztywnienia a nawet unieruchomienia. Taki proces nazywany jest
artropatią hemofilową.
Krwawienia domięśniowe charakteryzuje ból, obrzęk, ocieplenie i
usztywnienie mięśni. Jeśli krwawienie jest głębokie, może dojść do
ucisku na nerwy lub tętnice, co powoduje mrowienie i drętwienie. W
wyniku częstych krwawień domięśniowych może dojść do utraty ruchomości w
obrębie danego mięśnia, utraty czucia oraz paraliżu mięśnia. Najczęściej
wylewy obserwuje się w obrębie kończyn dolnych (łydki, uda oraz mięśnia
dwugłowego). Wylew krwi może objąć mięsień biodrowo-lędźwiowy po prawej
stronie, co mylnie sugeruje zapalenie wyrostka robaczkowego.
Zarówno krwawienia dostawowe, jak i domięśniowe mogą być przyczyną
ciężkiej niepełnosprawności ruchowej.
Do groźnych krwawień zalicza się krwawienie wewnątrzczaszkowe, które
stanowi główną przyczynę zgonów u chorych na hemofilię. Groźne jest
również krwawienie do tylnej ściany gardła i dna jamy ustnej, ponieważ
może utrudniać oddychanie.
Inne krwawienia, które często występują w przebiegu hemofilii, to wylewy
podskórne (siniaki), krwawienia z nosa, krwawienia z przewodu
pokarmowego (najczęściej z wrzodów żołądka i dwunastnicy) oraz
krwiomocz.
Jak postępować w przypadku wystąpienia objawów hemofilii?
Dzieci z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku hemofilii (tzn. ojciec
lub rodzeństwo choruje na hemofilię lub był przypadek hemofilii w
rodzinie matki) powinny zostać objęte opieką specjalisty hematologa.
Dzieci i osoby dorosłe, u których w wywiadzie rodzinnym nie występuje
hemofilia i u których doszło do nieprawidłowego krwawienia (szczególnie
krwawienie do stawu) lub występuje przedłużony czas krwawienia, powinny
niezwłocznie zgłosić się do lekarza POZ, który po wykonaniu podstawowych
badań w razie potrzeby skieruje pacjenta do hematologa.
Przeczytaj także odpowiedź na pytanie: Zasady szczepienia dzieci chorych
na hemofilię
U chorych na hemofilię wcześnie wprowadzone leczenie profilaktyczne może
zapobiec ciężkiemu kalectwu wynikającemu z krwawień dostawowych i
domięśniowych, a także może skrócić czas występowania objawów.
REKLAMA
W jaki sposób lekarz ustala rozpoznanie hemofilii?
Lekarz przeprowadza dokładny wywiad rodzinny w kierunku hemofilii, w tym
szczególnie u matki chorego. Może zlecić badania przesiewowe: morfologia
krwi obwodowej z liczbą płytek krwi, czas protrombinowy, czas częściowej
tromboplastyny po aktywacji (APTT). W razie stwierdzenie nieprawidłowych
wyników mogących wskazywać na hemofilię, lekarz kieruje pacjenta do
hematologa w celu wykonania badań specjalistycznych, które obejmują
aktywność czynnika VIII, IX i XI, a także badania genetyczne.
Przeczytaj więcej o diagnostyce: Czas częściowej tromboplastyny po
aktywacji (APPT)
Podstawą rozpoznania hemofilii A, B lub C jest stwierdzenie zmniejszonej
aktywności odpowiedzialnego za jej wystąpienie czynnika krzepnięcia.
Badania genetyczne pozwalają na ujawnienie stanu nosicielstwa hemofilii.
Jakie są metody leczenia hemofilii?
Nie ma leczenia przyczynowego hemofilii. Można stosować tylko leczenie
objawowe, polegające na substytucji brakujących czynników krzepnięcia.
Do leków stosowanych w hemofilii zalicza się:
    Koncentraty czynników krzepnięcia (VIII, IX lub XI). Mogą one być
podawane tylko dożylnie. Po dokładnym szkoleniu pacjenta, chory może
sobie sam w domu podawać czynniki. W zależności od sytuacji czynniki
dawkuje się w różnych ilościach. Można je podać na żądanie, np. w
przypadku krwawienia, przed planowaną aktywnością fizyczną (w wyniku
której może dojść do urazu) oraz profilaktycznie. Profilaktyka hemofilii
to stałe regularne leczenie zapobiegające powikłaniom spowodowanym
wylewami dostawowymi i domięśniowymi. Najczęściej preparaty czynników
krzepnięcia podawane są 2–3 razy w tygodniu przez wiele lat.
    Przeczytaj więcej o leczeniu: Koncentraty czynników krzepnięcia
    Desmopresyna ma zastosowanie tylko w hemofilii A, najczęściej
łagodnej i umiarkowanej.
    Leki antyfibrynolityczne są stosowane w przypadku krwawień z jamy
ustnej lub nosa. W razie usuwania zębów można podawać np. kwas
traneksamowy od dnia ekstrakcji przez kolejne 7–10 dni co 8 godzin. Leki
te są przeciwwskazane w przypadku występowania krwiomoczu ze względu na
ryzyko zatkania dróg moczowych przez skrzepy.
REKLAMA
Zalecenia ogólne dla chorych na hemofilię
Czego nie wolno robić?
Chorzy na hemofilię nie mogą przyjmować niektórych leków, np. kwasu
acetylosalicylowego, indometacyny, fenylobutazonu oraz innych
niesteroidowych leków przeciwzapalnych, które hamują czynność płytek
(mają działanie przeciwzakrzepowe).
Nie powinno się stosować wstrzyknięć domięśniowych.
Co należy robić?
Każdy chory na hemofilię lub rodzic dziecka chorującego na tę chorobę
powinien:
    zdobywać wiedzę na temat choroby
    dbać o aktywność fizyczną, ponieważ zmniejsza ona ryzyko wystąpienia
otyłości; osoby otyłe bardziej obciążają swoje stawy, a chory na
hemofilię powinien tego unikać
    zaszczepić się przeciwko WZW B
    przypadku wystąpienia wylewów dostawowych lub domięśniowych stosować
rehabilitację zajętego stawu lub mięśnia pod nadzorem fizjoterapeuty,
który pomoże rozciągnąć zajętą okolicę ciała, przywrócić ruchomość stawu
oraz pouczy, jak zabezpieczać się przed urazami
    pozostawać pod stałą opieką stomatologiczną (najważniejsze jest
regularne mycie zębów oraz kontrolne wizyty u stomatologa).
Jakie powikłania mogą wystąpić u chorych na hemofilię?
Głównym powikłaniem w przebiegu hemofilii jest artropatia hemofilowa.
Oprócz tego mogą wystąpić powikłania samego leczenia choroby. Należą do
nich: reakcje alergiczne, zaburzenia immunologiczne, wystąpienie
przeciwciał przeciwko podawanym czynnikom krzepnięcia, zakażenia
wirusami zapalenia wątroby typu B lub C, a także zakażenie HIV.
Dużym problemem w terapii czynnikami krzepnięcia jest powstawanie tzw.
inhibitorów czynników krzepnięcia, czyli przeciwciał przeciwko
czynnikowi VIII (dotyczy 15–30% chorych na ciężką hemofilię A) oraz
przeciwko czynnikowi IX (dużo rzadziej, dotyczy mniej niż 5% chorych na
ciężką hemofilię B). Organizm ludzki wytwarza inhibitory (przeciwciała,
białka) przeciwko podawanemu czynnikowi krzepnięcia. Uznaje go za „obcy”
i próbuje zniszczyć. Przeciwciała neutralizują działanie podanego
czynnika, przez co leczenie krwawień jest mniej skuteczne lub zupełnie
nieefektywne. Obecność inhibitora czynnika krzepnięcia należy
podejrzewać w przypadku, kiedy pomimo podawania czynników krzepnięcia –
krwawienie nie ustępuje. Trzeba wtedy pobrać krew do badania na obecność
inhibitorów.
W zależności od sytuacji (przygotowanie doraźne do operacji,
profilaktyka długoterminowa) oraz od stężenia inhibitorów czynników
krzepnięcia można wówczas stosować większą dawkę koncentratu czynnika,
koncentrat aktywowanych czynników zespołu protrombiny lub rekombinowany
czynnik VIIa. Leczenie takie jest stosunkowo drogie, przez co jego
dostępność jest nadal ograniczona.
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie hemofilii?
Nie ma możliwości całkowitego wyleczenia hemofilii. Można tylko
kontrolować jej przebieg i zapobiegać powikłaniom. Prawidłowo prowadzone
leczenie profilaktyczne odpowiednim czynnikiem krzepnięcia pozwala na
uniknięcie lub minimalizację powikłań hemofilii, a w szczególności
artropatii hemofilowej i poważnych krwawień.
Hemofilia: znajdź hematologa w twojej okolicy
--