Leczenie jednej choroby inną oraz zastosowanie terapii fotodynamicznej w kontekście stymulacji układu immunologicznego

Leczenie jednej choroby inną oraz zastosowanie terapii fotodynamicznej w
kontekście stymulacji układu immunologicznego
Wstęp
Leczenie jednej choroby poprzez wywołanie kontrolowanego stanu zapalnego
inną chorobą jest koncepcją znaną w medycynie od wieków. Podstawą tego
podejścia jest mobilizacja układu immunologicznego w celu zwalczenia
pierwotnej patologii. Podobną zasadę wykorzystuje się w nowoczesnych
terapiach immunologicznych, np. w leczeniu raka. Dodatkowo, terapia
fotodynamiczna, polegająca na kontrolowanym naświetlaniu tkanek
promieniowaniem UVB, zyskuje coraz większą uwagę jako metoda eliminacji
niektórych typów nowotworów.
1. Efekt terapeutyczny samobiczowania
Samobiczowanie, rozumiane jako celowe wywoływanie kontrolowanego urazu
skóry, prowadzi do zwiększonego uwalniania cytokin prozapalnych i
aktywacji komórek odpornościowych. W przeszłości, tego rodzaju techniki
były stosowane w ramach praktyk ascetycznych, a w medycynie ludowej
istniały doniesienia o ich skuteczności w leczeniu chorób zakaźnych
poprzez mobilizację układu odpornościowego. Współcześnie, podobny efekt
obserwuje się przy zastosowaniu terapii indukujących kontrolowany stan
zapalny, jakimi są np. immunoterapie przeciwnowotworowe.
2. Terapia fotodynamiczna i jej mechanizm działania
Terapia fotodynamiczna (PDT) jest metodą leczenia, w której wykorzystuje
się światło o określonej długości fali do aktywacji fotouczulaczy, co
prowadzi do selektywnej destrukcji komórek patologicznych. Naturalna
ekspozycja na promieniowanie UVB może mieć podobne działanie w przypadku
nowotworów skóry, szczególnie jeśli dotyczy to tkanek o nadmiernym
unaczynieniu i dotlenieniu.
Proces ten można opisać równaniem reakcji chemicznej:
2O₂ + UVB → O₃ + O
Pod wpływem promieniowania UVB, cząsteczki tlenu atmosferycznego mogą
ulegać dysocjacji i przekształcać się w ozon (O₃) oraz wolne rodniki
tlenowe. Te reaktywne formy tlenu mogą działać cytotoksycznie na komórki
nowotworowe, które charakteryzują się zwiększonym metabolizmem tlenowym.
3. Możliwości klinicznego zastosowania terapii fotodynamicznej i
stymulacji układu immunologicznego
Wspomaganie leczenia nowotworów skóry, takich jak czerniak i rak
podstawnokomórkowy.
Terapia chorób autoimmunologicznych poprzez stymulację odpowiedzi
immunologicznej.
Możliwość zastosowania w leczeniu niektórych przewlekłych infekcji
poprzez wzmacnianie aktywności makrofagów i limfocytów.
Podsumowanie
Mobilizacja układu immunologicznego poprzez leczenie jednej choroby
inną, jak również poprzez terapię fotodynamiczną, stanowi interesujący
kierunek badań nad metodami leczenia chorób nowotworowych i
immunologicznych. Wykorzystanie kontrolowanego stresu biologicznego do
aktywacji mechanizmów obronnych organizmu może okazać się skuteczną
strategią terapeutyczną w przyszłości.
--